GREYWACKE RIESLING LATE HARVEST 2011

φωτογραφία - κείμενο Ιωάννα Υποδηματοπούλου 

Greywacke

Riesling Late Harvest 2011

Riesling

New Zealand 14% vol

 Γνωρίζετε τις λέξεις Kevin Judd, Marlborough, Greywacke ;

Μήπως σας είναι πιο γνωστές οι λέξεις Sauvignon Blanc, New Zealand, Riesling;

Ηρεμήστε. Δεν είναι ούτε νέοι οικονομικοί όροι, ούτε κάτι που πρέπει να γνωρίζετε οπωσδήποτε. Και αν αναρωτιέστε πως συνδέονται μεταξύ τους θα σας πω μια ιστορία για να το καταλάβετε.

 Ο Kevin Judd είναι ένας Άγγλος που σπούδασε στην Αυστραλία και ζει στην Νέα Ζηλανδία από το 1983. Από το 2009 και μετά από χρόνια εργασίας σε άλλα κτήματα, δημιούργησε το δικό του ονομάζοντας το Greywacke από το γκρίζο πέτρωμα της περιοχής.  Το μικροκλίμα της περιοχής του Marlborough, που την ημέρα δεν ξεπερνά τους 30 ºC και ικανοποιητικές βροχοπτώσεις, βοηθάει για να δοκιμάσουμε κρασιά με συμπυκνωμένα αρώματα και καλή οξύτητα.

  Αν και θεωρείτε «αρτίστας» στο Sauvignon Blanc και η αδυναμία του είναι το Pinot Noir και το Chardonnay εγώ τον λάτρεψα για μια αληθινή γευστική εμπειρία στο Riesling.  Θα μπορούσα να του πω ότι επιτυχία του είναι η …μαμά μου. Τόση χαρά και ενθουσιασμό  δεν είχε για κανένα άλλο ως τώρα, και τόση διαφήμιση σε φίλες της ποτέ. Φυσικά έχει τον λόγο της.

Ο Βαγγέλης Μαλέρδος είναι ένας άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα και εργάζεται στην Αθήνα. Με μια μοναδική ευκαιρία τα δοκίμασε και αποφάσισε να τα εισάγει στην χώρα μας. Halleluiah θα έχουμε κάτι καλό να πίνουμε. Ένα χρόνο για το μισό του 2013 και λίγο του 2014 τα έβλεπα παντού μπροστά μου. Ώσπου πήγα στο Οινόραμα 2014 και ήταν η προτεραιότητα μου στην λίστα με τις δοκιμές μου. Τα είχα γευτεί όλα. Σημείωσα τι μου άρεσε και κατέληξα στο Riesling late harvest 2011.

 Μετά από ένα χρόνο ακριβώς- δεν είχα σκοπό να το κάνω παλαίωση- και με αφορμή ένα κείμενο που είχα βρεί στο διαδίκτυο, θυμήθηκα ότι έχω μια σπάνια φιάλη, καθώς στην Θεσσαλονίκη δεν θα τα βρεις.  Με μια καλή παρέα άνοιξα την χαρακτηριστική φιάλη των  500 ml μετά από σχεδόν ένα χρόνο. Στην όλη υπόθεση η μαμά μου κολλάει στο ότι πρώτα ενθουσιάστηκε από το χρώμα. Για να λέμε την αλήθεια είχε δίκιο. Θυμήθηκα την ατάκα ότι το κρασί είναι το μόνο υγρό πάνω στην γη που όσο το αφήνεις τόσο εξελίσσεται. Δεν είχαν άδικο.

 Ένα χρώμα πολύ λαμπερό με τόσο χρυσές ανταύγειες που δεν ήθελες να το πιεις αλλά να το χαζεύεις. Το χρυσό 24 καρατίων.  Με παχιά δάκρυα στα τοιχώματα του ποτηριού και διαύγεια σχετικά καλή. Άλλος ένας λόγος που η μαμά μου το έκανε διαφήμιση στις φίλες της, ήταν η μύτη του. Τόσο έντονο το πετρέλαιο δεν το έχω ξαναμυρίσει. Μπορεί και σε σημείο που κάποιος να μην το δοκιμάσει. Όμως είχε τόσο τέλειο χρώμα που δεν ήθελες να το αντισταθείς. Και η δοκιμή σε δικαιώνει.

 Ένα κρασί που με την είσοδό του πιάνει τους κάλυκες της γλώσσας που χτυπάνε στο γλυκό, με μια ιδέα πλέον ξινού. Ήταν τόσο πλούσιο και έντονο στο στόμα και σε έκανε να ταξιδεύεις και να μην θες να τελειώσει. Όλα τα αρώματα είχαν έρθει στην  μορφή της μαρμελάδας.  Αν ήταν άρωμα σίγουρα θα κυριαρχούσε η βανίλια, στην πιο ζεστή της εκδοχή, μαζί με το ροδάκινο και  έντονο λίτσι. Δεν θυμώσουν την μύτη με το πετρέλαιο, αλλά την αίσθηση ότι πίνεις μια Crème Brule.  Με μακρά γλυκιά επίγευση. Η γευστική εικόνα έδενε τέλεια με την οξύτητα που ήταν σε χαμηλά επίπεδα και σου άφηνε την αίσθηση ενός απαλού γλυκού χαδιού στην γλώσσα.  Σαν φωτογραφία με εικόνα παιδικής αθωότητας και μνήμες από καραμέλες.

  Μην νομίζετε. Δεν το είπα τυχαία. Ο Kevin Judd αγαπάει την φωτογραφία και τα μπουκάλια έχουν ετικέτες με δικές του εικόνες.  Να σας πω ότι τα αμπέλια για αυτή την ετικέτα μεγαλώνουν σε εδάφη αργιλοπηλώδη, με  χαλίκια. Είναι βιολογικής καλλιέργειας, και δυστυχώς την χρονιά εκείνη είχαν περάσει μόλυνση από βοτρύτη και είχαν έντονες ξερικές συνθήκες.   Τα σταφύλια συμπιέζονται πολύ σιγά και όταν μπουν μέσα στις δεξαμενές μένουν με καλλιεργούμενες ζύμες. Η ζύμωση διακόπηκε τον Ιούλιο διατηρώντας 120 g / l υπολειμματικά σάκχαρα. Ο οίνος παρέμεινε με τις οινολάσπες του  για πέντε επιπλέον μήνες πριν από την εμφιάλωση τον Δεκέμβριο.

 Εγώ να σας πω ότι είχα την ευκαιρία να ευχαριστήσω για την γευστική εμπειρία τον Βαγγέλη Μαλέρδο από κοντά, νομίζω ότι ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω. Μια επιλογή ξένου αμπελώνα που αξίζει να παρακολουθείτε. Εύχομαι να έχετε την ίδια χαρά όπως η μαμά μου όποτε και να το δοκιμάσετε. Και δεν έχω κάτι άλλο να πω παρά…

 Καλές Οινικές Απολαύσεις !!!